Kościół

Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego został wzniesiony w latach 1793–1795, ale swój obecny wygląd zawdzięcza gruntownym przebudowom przeprowadzonym w 1913 r. oraz w latach 1931–1932.

Obecny kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego został wzniesiony w latach 1793–1795 przez Raciborzan: budowniczego Franciszka Bolka przy współudziale mistrza ciesielskiego Franciszka Hubnera, za czasów proboszcza ks. Josepha Weyraucha. Po raz pierwszy świątynię przebudowano w 1913 r., ale druga z kolei przebudowa – przeprowadzona przez proboszcza ks. Johannesa Melzera w latach 1931–1932 – nadała mu obecny kształt. Wówczas do korpusu głównego kościoła dobudowano transept oraz nowe prezbiterium. Wtedy także stworzony został nowy ołtarz główny, przy czym przy jego budowie wykorzystano XVIII-elementy ołtarza pierwotnego, z czasów budowy świątyni.

Kamień

Znajdujący się przy ulica Rostka w Wojnowicach pomnik upamiętnia ofiary I i II wojny światowej. Krótka, zwięzła sentencja Henryka Urbasika oddaje tęsknotę bliskich za ofiarami poległymi z dala od swojego ojczystego domu, od rodzinnych stron.

Pałac

W 1828 roku młody, mający zaledwie 24 lata lekarz, Carl Johann Christian Kuh, pochodzący z bogatej rodziny z Wrocławia, nabył w wyniku spadku po ojcu (oraz cesji praw majątkowych z matki i rodzeństwa) w Wojnowicach 425 hektarów gruntów. W 1829 roku złożył hołd lenny i stał się właścicielem ziemskim. W miejscu gdzie dziś stoi pałac, prof. Kuh wybudował okazały wohnhaus, w którym to w latach trzydziestych XIX wieku dokonywał, nierzadko nieodpłatnie, operacji chirurgicznych oka, stając się znany i ceniony na Śląsku.

Profesor w roku 1843 stał się jedynym właścicielem kopalni "Charlotte" (obecnie KWK Rydułtowy), a w następnych latach również kilku mniejszych: (Eleonora, Von der Heydt, Durant, Minna, Michał, Witt von Doring. Tym samym stał się największym w okolicy producentem węgla. W czasie jego rządów w kopalni Charlotte powstały lub zostały pogłębione szyby: Bernhard, Cuno, Agnes, Erbreich, Pinder, Prinz Schonach i Karl I. Po śmierci profesora w 1872 r. Wszystkie kopalnie i nadania przejęła rodzina, która w 1884 r. utworzyła "Nową zjednoczoną kopalnię Charlotte". O ogromie tego przedsiębiorstwa może świadczyć fakt, iż na terenie miejscowości: Gaszowice, Łuków Śląski, Piece, Czernica, Rydułtowy Górne i Dolne, Krzyżkowice, Pszów, Pszowskie Doły, Kokoszyce, Radlin i Zawada dysponowało ono 18478 hektarami gruntów.

W czerwcu 1875 roku od spadkobierców prof. Kuha nabył dobra wojnowickie za 410 000 talarów rotmistrz w pułku kirasjerów v. Seydlitz z Magdeburga, Heinrich Friedrich August von Banck. Na przełomie XIX i XX wieku, budynek został gruntownie przebudowany i rozbudowany na okazały pałac (od tego czasu na pocztówkach widniał jako Schloss Woinowitz) w stylu neobarokowo-klasycystycznym, w której to formie szczęśliwie dotrwał do dziś.

W 1912 roku, wojnowicki majorat, obejmujący pałac, folwark oraz 738 ha gruntów, przejął syn, Eduard Karl Christian Eugen von Banck, piastujący godność radcy rządowego. W marcu 1924 r. poślubił córkę właściciela dóbr rycerskich w Kornicach i Ciężkowicach, Marię Adelheid von Dittrich, z którą miał czwórkę dzieci. Pałac został opuszczony tuż przed nadejściem frontu, wiosną 1945 roku.

Do końca wojny był własnością szanowanej w okolicy rodziny szlacheckiej von Banck. Po wojnie, kompleks parkowo-pałacowy służył jako ośrodek przygotowawczy na studia wyższe. Potem mieścił biura i mieszkania PGR-u, by w latach sześćdziesiątych zostać zamieniony na szpital. W roku 2000 szpital wyprowadził się a właścicielem stał się skarb państwa. Od 2003 roku jest własnością prywatną i funkcjonuje jako dom przyjęć i restauracja. W salach znów pojawiły się zabytkowe kominki i piece kaflowe, sufity odzyskały swój dawny blask dzięki sztukateriom i nastrojowym żyrandolom, a wnętrza wypełnione są zabytkowymi meblami, obrazami i ciekawymi przedmiotami